“A human being is part of a whole, called by us the Universe, a part limited in time and space. He experiences himself, his thoughts and feelings, as something separated from the rest a kind of optical delusion of his consciousness. This delusion is a kind of prison for us, restricting us to our personal desires and to affection for a few persons nearest us. Our task must be to free ourselves from this prison by widening our circles of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature in its beauty.”
Albert Einstein
มนุษย์ เริ่มต้นจากส่วนหนึ่งของเศษเสี้ยวจักรวาล เอกภาพจิตวิญญาณของสรรพสิ่ง เพียงหนึ่งหยิบมือของเวลา และอวกาศ มนุษย์เริ่มมีตัวตนพร้อมการสำนึกรู้ ตัวตน ความรู้สึก แปลกแยกจากสิ่งอื่น หรือนั่นเป็นเพียงภาพลวงตาที่สมมุติ ทั้งหมดกุมขังจิตใจเรา จำกัดเราให้ลุ่มหลงกิเลสตัณหา เพ้อฝันกับสิ่งใกล้ตัว จนลืมภารกิจการมีชีวิต =การปล่อยวาง
ออกจากคุกเงียบในใจ เผชิญหน้ากับสัจธรรม เมตตากับสิ่งเหล่านั้น เป็นส่วนหนึ่งของจักรวาล โดยไม่ต้องรอถึงความตาย...
*แปลตามใจชอบ โดย Amelie
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น