ร่างกายฉันเปรียบเสมือนคุก
มันขังฉันไม่ให้เริงระบำกับความรักแสนหวาน
อย่างไรจิตใจฉันยังกำแน่นไว้ซึ่งกุญแจนั้น
ฉันยืนอยู่กลางเวทีใหญ่
ที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง และสงสัย
บังคับให้ฉันแสดงไปตามบทที่เตรียมไว้
ทุกคนตรบมืออย่างประหลาด
ร่างกายฉันเปรียบเสมือนคุก
มันขังฉันไม่ให้เริงระบำกับความรักแสนหวาน
อย่างไรจิตใจฉันยังกำแน่นไว้ซึ่งกุญแจนั้น
ฉันดำเนินชีวิตมาด้วยเวลา ความทรงจำ
ในแสงสว่างที่เจือด้วยความมืดมิด
สื่อ เสียง ในหัวใจฉันมันดับหายไปนานแล้ว
มันยังคงเวิ้งว้างในหัว
ฉันดำเนินชีวิตมาด้วยความทรงจำอายุ
ชื่อของใคร เรียกใคร ฉันไม่รู้
อย่างไร ความกลัวนั้นก็ช่วยขับเคลื่อนฉัน
ยัง หัวใจฉันให้เต้นอย่างช้า ช้า แผ่วเบา
ร่างกายฉันเปรียบเสมือนคุก
มันขังฉันไม่ให้เริงระบำกับความรักแสนหวาน
อย่างไรจิตใจฉันยังกำแน่นไว้ซึ่งกุญแจนั้น
ถัดไปจากฉัน
จิตใจฉันยังกำแน่นไว้ซึ่งกุญแจนั้น
ร่างกายฉัน......
ร่างกายฉันเปรียบเหมือนคุก
ไม่ขอให้คุณยอมรับ หรือยกโทษ เพื่ออะไร ???
ไม่ใช่เพียงแค่เธอจะลืม นั่นไม่ได้หมายความว่าจะยกโทษให้?
ร่างกายฉันเปรียบเหมือนคุก
เสียงโหยหวน นั่นแหละชื่อของฉันยามวิกาล
แต่เมื่อเราเห็นทางออก กลับไม่มีใครมองเห็น
ร่างกายฉันเปรียบเหมือนคุก
มันขังฉันไม่ให้เริงระบำกับความรักแสนหวาน
อย่างไรจิตใจฉันยังกำแน่นไว้ซึ่งกุญแจนั้น
ใครสักคนยืนถัดจากฉัน
จิตใจฉันยังกำแน่นไว้ซึ่งกุญแจนั้น
โปรดปลดปล่อยฉันด้วย
โปรดให้ฉันเป็นอิสระ
โปรดปล่อยฉันให้ร่างกายฉันให้เป็นอิสระ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น