ค่ำคืนแห่งหิมะและเกล็ดน้ำแข็งที่ปกคลุมขุนเขา
ดูเหมือนไร้ซึ้งรอยเท้านำทาง
ในดินแดนอันแคว้งคว้างฉันดูเหมือนจะเป็นราชินี
พายุลูกใหญ่โหมกระหน่ำแต่ยังซ่อนเร้นสายลมหมุน
เหมือนไม่สามารถเก็บซ่อนอารมณ์นี้เอาไว้
สวรรค์รู้ฉันเหนื่อยและล้า
อย่าเปิดใจให้ใคร อย่าให้ใครได้เห็นฉันเป็นคนดี
เหมือนอย่างที่เคยเป็นปกปิดเอาไว้
ไม่ให้รู้สึก ไม่ให้ล่วงรู้แล้วไง?
ยังไงก็คือความจริง!!!
ปล่อยมันไป ให้เป็นไป
ไม่อยากให้กลับไปเหมือนเดิมอีกต่อไป
ปล่อยมันไป ให้เป็นไป
หันหลังจากมาแล้วอย่าทิ้งเยื่อใย
ฉันไม่แคร์ ว่าใครจะพูดอะไร
ต่อให้พายุโหมกระหน่ำซ้ำแรง
ถ้าไม่ปรุงแต่งก็ไม่สะทกสะท้านไง
นี่มันเรื่องตลกเวลามองอะไรไกลๆ
ดูเหมือนอะไรๆ จะดูเล็กลง
ความกลัว ที่เคยครอบครอง
บัดนี้จรไม่เล็กลงไม่เหมือนเคย
นี่คือเวลามองโลกกว้าง เปิดตา เปิดใจ
เพื่อทดสอบขีดจำกัดของตัวเอง
ไม่มีถูก ไม่มีผิด ไม่มีกฏเกณฑ์ สำหรับฉัน
มันคือ อิสระ
ปล่อยมันไป ให้เป็นไป
เป็นหนึ่งเดียวกับท้องฟ้าและดวงดาว
ปล่อยมันไป ให้เป็นไป
คุณจะไม่มีวันเห็นน้ำตาแห่งความเสียใจ
นี่คือจุดยืน แหละนี่คือความชอบธรรม
ฉันไม่หวั่น (ยักไหล่)
พลังฉันแตกซ่านละลอยล่องผ่านอากาศสู่ธรณี
จิตวิญญาณแทรกซึมในทุกอณูเวียนว่ายล้อมกายฉัน
ทุกสภาวะจิตเบิกบานไร้ซึ่งอวิชาสงสัย
มันคือสัจธรรม
ปล่อยมันไป ให้เป็นไป
เหมือนดวงตะวันทะยานส่องแสงบนฟากฟ้า
ปล่อยมันไป ให้เป็นไป
เมื่อกุศลย่อมเกิดขึ้นที่ใจตน
นี่คือจุดยืนสู่ปณิธานใหม่
ต่อไป ความทุกข์ก็คงไม่เท่าไหร่...
ต่อไป ความทุกข์ก็คงไม่เท่าไหร่...
