Verb to be - Verb to have - Verb to do ทำหน้าที่เป็นกริยาหลักเมื่อไม่มีกริยาตัวอื่นตามมา แต่ถ้าเกิดมี Verb โผล่มา Verb to be - Verb to have - Verb to do ก็เป็นได้แค่กริยาช่วยเท่านั้น เพราะไม่แรงส์พอ
กลุ่มที่สองคือกริยาแสดงการรับรู้ หู ตา คอ จมูก กลิ่น ผิว เช่น come, go, sleep, sit, eat, drink, think, play, love, help, cut เป็นตค้น กลุ่มนี้คิดว่าตัวเองเก่งสำคัญ เพราะเกิดจากประสบกสรณ์ตรง เหมือนกรูไปเจอผีมา กรูกินพริกทั้งเม็ด หรือง่วงนอนแทบตาย ว่ากันว่าคือกริยาฉุกเฉิน ถ้าเกิดแฟนคุณเอ่ยคำพวกนี้มาแล้วคุณยังไม่สนใจ อาจเจองอลได้ง่ายๆ ----- จังเรียกว่ากริยาเอาแต่ใจ ควรสนใจกรู ถ้าเจอกริยาพวกนี้ในประโยค มันจึงเป็นใหญ่และสำคัญเสมอ มันจึงเป็นกริยาหลักของประโยค
อีกกลุ่มเป็นพวกประหลาด เรียกว่ากริยาแอ๊บแบ๊ว ได้แก่ shall, should, will, would, can, could, may, might, must, ought to ทำหน้าที่เป็นกริยาช่วยเท่านั้น ไม่ขอแสดงตัว แต่แอบแอ๊บแบ๊วเพื่อสร้างความน่ารักน่าชังให้ประโยค และผู้พูด แต่ก็ชอบเสนอหน้าอยากอยู๋หน้าประโยคแบบเขิลๆ แต่ก็แอบกดดันกริยาที่ตามมานั้นจะต้องเป็น V1 เท่านั้น จะแต่งองค์ทรงเครื่องสวยกว่าฉันมิได้ ชิมิชิมิ
*กริยาคำว่า Must - ต้อง - เวลาเปลี่ยนเป็นรูปอดีตต้องเปลี่ยนตัวเองเป็น Verb to have คือ Had
ส่วนเรื่องของ Have has had - เจ้คนนี้ก็อธิบายได้อยู่ ครูคนไทยส่วนมากสอนเวียนหัวเค๊าะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น